Lazy Laos

Hallo iedereen, Het is weer even geleden dat we onze avonturen neergeschreven hebben. Vanuit Hanoi zijn we met de nachtbus vertrokken naar Sapa in het noorden van Vietnam. ‘s Morgensvroeg aangekomen; koud, regen en zeer moe. We waren nog niet fatsoenlijk van de bus of er stormden al enkele minority’s op ons af. We waren veel te moe om hier aandacht aan te schenken. We besloten om eerst een paar uur te gaan slapen in de guesthouse. Na een klein dutje volledig klaar om de minority’s te trotseren. Drie lieve vrouwtjes kwamen ons vragen of we geen zin hadden om mee te komen naar hun dorpje om daar 2 nachtjes te slapen. Het was een prachtige tocht van drie dagen. Door de bergen, bossen en rijstvelden. De Hmong wonen in de bergen en leven vooral van rijstteelt en het verkopen van souveniers op de markt in Sapa. Ze maken hun eigen kleren van de blaadjes van de Opiumplant, die ze nadien blauw kleuren met een natuurlijke kleurstof en mooi borduren. De tweede nacht zijn we bij de zus blijven slapen. Die was zo blij dat we op bezoek kwamen dat er rijstwijn a volonte werd gedronken. De volgende dag hadden ze dan wel een katerke, maar er werd wel om 5 uur opgestaan. Juist zoals de dag voordien met zeer veel lawaai dat het voor ons ook niet meer mogelijk was om nog te slapen. Het was een super leuke ervaring, maar nadien waren we toch blij dat we terug waren in de bewoonde wereld. We waren klaar om Vietnam te verlaten en door te gaan naar onze volgende bestemming; Laos. Vietnam is een heel mooi land met een zeer wisselend landschap. De mensen werken hard en willen allemaal veel geld verdienen. We hadden soms de indruk dat in de toeristische delen de mensen alleen vriendelijk zijn als ze geld kunnen verdienen. Ze eten rijst en noedels heel de dag door en drinken wijn met slangen in. Ze willen kost wat kost heel wit zijn. Ze dragen handschoenen, maskers en hoeden. Ze smeren zelfs crème om witter te worden. De volgende dag waren we klaar om de bus te nemen naar Laos. Het was een SUPER kleine minibus waar we met 16 toeristen en een massa baggage opeengepropt zaten voor de komende 9 uur. Een zeer vlotte en rustige grensovergang. Dat hadden we nog niet meegemaakt, het was ergens in de middle of nowhere. Het was onmiddelijk een zeer groot verschil met Vietnam. Huisjes gemaakt van bamboo, weinig mensen die werken, zeer veel groen en zeer rustige straten en dorpen. In Laos hebben we dan ook 100% genoten van de rust. Luang Namtha was onze eerste verblijfplaats in Laos. Hier hebben we een trekking van twee dagen gedaan in de jungle samen met twee Israelische jonges. Wat het voor iedereen heel interessant maakte, want hoe meer mensen hoe lager de prijs. Na een uurtje wandelen in onze short hadden we ongeloofelijk veel jeuk aan onze benen. Er was wel niets te zien, snel de lange broek aangedaan met sokken erboven en verder getrokken. Nadien een gezellige pic-nic in de jungle waar de gids een tafel maakte van bananenbladeren. De minority's in Laos zijn niet zo ijverig als die in Vietnam. In plaats van kleren te maken met de Opiumbladeren werden ze opgerookt. Er waren veel minder rijstvelden en er werden geen souveniertjes gemaakt. ' s Morgensvroeg werden we ook wel om 5 uur wakker gemaakt. We hebben nog steeds niet goed begrepen waarom de mensen hier zo vroeg opstaan. Na onze twee dagen in de jungle hadden we toch wel eens een uitje verdiend naar een Laosiaanse discotheek. Tegen al onze verwachtingen in was het een 'echte discotheek'. Er werd zelfs gedanst en niet gestaard. Om half 12 werd het licht weer aangedaan en iedereen ging braaf naar huis. De dag nadien zijn we met de fiets naar Muang Sing gegaan. Muang Sing was ooit een deel van de Golden Triangle, een belangrijk punt in de drugtraffic tussen Laos, Thailand en Myanmar. We hadden het leuke idee om gedurende 60 km lang het Laotiaanse berglandschap te trotseren. Maar dit hadden we bij nader inzien serieus onderschat. Met een zeer klein fietsje zonder vitessen en tropische temperaturen begonnen we aan onze tocht. Na 35 km moesten we besluiten dat we aan een onmogelijke opdracht begonnen waren, dus besloten we om te liften. Maar aangezien we in het zo rustige Laos waren, kwamen er natuurlijk niet echt veel auto's voorbij. Nadat er een tijdje geen auto passeerde begonnen we zelf maar al een beetje verder te wandelen. Uiteindelijk kwam er toch een grote vrachtwagen voorbij met een grote lege laadbak. Hopla de fietsen erin en naar Muang Sing. Het was een heel slechte weg en we vlogen van links naar rechts, maar waren zo blij dat we niet meer moesten fietsen. De volgende dag vroeg opgestaan in de gietende regen om naar de ochtendmarkt te gaan. Hiervoor waren we uiteindelijk naar hier gekomen. Normaal gezien komen hier zeer veel bergvolkeren hun eten, souveniertjes,.... verkopen. Maar om een of andere reden was dat vandaag niet zo;) Dus waren we klaar om terug te beginnen aan onze helse fietstocht. Maar deze keer hadden we iets sneller een lift te pakken. De volgende morgen de bus genomen naar Luang Prabang de vroegere hoofdstad en 2 de grootste stad van Laos. Luang Prabang is een zeer rustige maar gezellige stad. Het heeft een oud, mooi centrum dat aan de Mekong rivier ligt. Er zijn enkele tempels met zeer veel monikken die elke ochtend om 6 uur door de hoofdstraat lopen waar ze van de mensen 'sticky rice' krijgen. Het is een echte laosiaanse specialiteit; de naam zegt het eigenlijk zelf al het is zeer kleverige rijst. We konden het niet laten om toch nog maar eens een fietstocht te riskeren. Deze keer was het 30 km en we gingen beloond worden met een waterval. In elk land werd er al een poging ondernomen om een mooie, grote en zwembare waterval te zien. Zou het ons deze keer lukken? De tocht er naar toe was geen lachertje, maar we wisten dat we beloond gingen worden met een prachtige waterval. Na 2 uur fietsen werd de bestemming bereikt. Een prachtige waterval in het midden van de jungle met een turquoise blauwe swimmingpool ervoor. Echt zoals in de boekskes :) Doordat we zeer vroeg vertrokken, was het zo rustig, echt genieten. Een koele plons door en onder de watervallen en slingeren zoals Tarzan in de bomen. Na een welverdiende afkoeling waren we klaar om terug te fietsen. Na een lange afdaling was Lieselot nergens meer te bespeuren. Met een klein hartje zo snel als ik kon terug naar boven gefietst. Daar lag ze dan; naast haar fiets met vele toeschouwers rondom haar. Mijn hart bonkte tegen 1000 per uur. Ze was serieus gevallen met de fiets, wondes overal en een snede in haar kin. Gelukkig moest een van de mensen die er stonden ook terug naar Luang Prabang. Met veel pijn en een hobbelige weg terug gereden naar het plaatselijke ziekenhuis. We werden direct naar de spoedafdeling gebracht. Zeer veel volk rondom ons en toch 1 dokter die een beetje engels sprak. Alle wondjes werden zorgvuldig verzorgd en de snede genaaid. Doordat Lieselot op haar hoofd gevallen was en heel veel pijn had aan haar kaakbeen hebben we zelf voorgesteld om een foto te nemen. Al goed niets gebroken. De dag nadien hebben we een echte rustdag ingelast. De eerste echte rustdag na 3,5 maanden. Die avond hebben we dan de bus genomen naar Vientianne. De bus vertrok om half 9 en we gingen een maaltijd krijgen. Wij dachten dat na een uurtje rijden de bus ging stoppen om te eten. Tegen 2 uur midden in de nacht werd er ineens gestopt aan een restaurant om een heerlijk noodlesoepje te eten en het smaakte nog ook. In Vientianne moesten we voor Lieselot op zoek naar een nieuwe outfit want haar wondes mochten niet in de zon komen. Na enkele marktjes zag ze er helemaal uit als een Vietnamese vrouw met een hoedje, paraplu,.... Vientianne wordt in de reisboeken omschreven als meest lazy hoofdstad van de wereld. We staan na ons bezoek 100% achter deze woorden, Het is een rustige stad met brede straten. Niet echt gezellig en ook niet zo veel te zien. We zijn er dan ook niet zo lang gebleven. Onze volgende bestemming was een klein dorpje dat op 6 uur rijden lag van Vientianne. Daar zijn we uitgenodigd door enkele locals om samen met hun te BBQ'en en bier te drinken. Een echt gezellig boeltje. We hebben daar met een bootje gevaren door een prachtige, lange grot van 7,5 km lang en op bepaalde plaatsen tot 650 meter hoog. Er waren enkele lampjes in de grot maar voor de rest was het er pikkedonker. Op de terugweg lagen we bijna in het water doordat het zo donker was en daardoor sommige stenen zeer moeilijk te zien. Na een beetje gevloek toch veilig terug geraakt. En hop terug de bus op naar Vientianne. En raar maar waar, er was veel meer leven in de stad dan voordien. We gingen vandaag op zoek gaan naar een deftige pharmacie of een ziekenhuis om Lieselot haar draadjes er uit te halen. Eigenlijk waren we op zoek naar het ziekenhuis van de Australische ambassade, maar die was verhuisd. Zo zijn we dan terecht gekomen bij de franse ambassade. Waar we geholpen werden door een Belgische vlaams sprekende dokter. Het was zo leuk om iemand voor u te hebben die op al onze vragen kon antwoorden. Nog een rustige avond gehad en klaar om de volgende dag te vertrekken naar Vang Vieng; onze laatste bestemming in Laos.