Lie, nurse and African queen!!

Dag beste mensen allemaal! Hoe gaat het met jullie? Jullie Lot heeft hier wat meegemaakt! Een kroning tot African queen van het dorp (haha, je leest het goed)!!

Maar eerst een beetje vertellen over een andere prachtig traditionele gebeurtenis die ik heb meegemaakt, een begrafenis!
Het was de begrafenis van een familielid van mijn collega Jasenta in haar geboortedorp. De man had een hoge rang, dus een zeer tradioneel gebeuren en GROOT FEEST!!
Wat gebeurde er?
De avond voor de begrafenis stapten Jasenta en ik in het donker naar het huis van de overleden vader . Al van ver hoorden we de mensen zingen. Toen we in het huis binnenkwamen, hing er een magische sfeer. Probeer het je even voor te stellen:
- zeer donker, enkel een groot vuur in het midden
- daarrond zittende oude vrouwtjes, die niets zeiden, maar veel gezag en respect uitstraalden
- daarrond werd in een kring gedanst en gezongen.
Zalig he. Op zo n momenten voel ik me zo gelukkig dat ik dat mag meemaken!
Ik heb ook gedanst, maar moest telkens onderbreken voor mensen die me welkom heten in hun dorp, of me doodknuffelden :). De mensen staarden enorm, maar ik ben het ondertussen al gewend en deed gewoon mee. Ze vonden het echt superleuk dat ik meedanste!
Jasenta vatte het mooi samen ‘We danced, danced until we almost collapsed!’ :).
De volgende dag ook heel wat traditie: dansen op het graf, rennen voor de boze geesten… Als ik thuis ben ga ik daar allemaal de fotos van tonen!!

Ok, maar jullie zijn waarschijnlijk heel benieuwd naar mijn ander verhaal! Mijn kroning tot AFRICAN QUEEN :). Ik had jullie eerder al verteld over mijn goed contact heb met het dorpshoofd. Nu, bij mijn vorig bezoek zei hij plots ‘We will crown you queen of Noni Division’. Euh wablief? Ik was superverrast! Hij zei dat ze dit met alle ‘traditional rulers’ van de regio hadden beslist uit dankbaarheid voor mijn werk.
Eventjes kort het functieprofiel schetsen :):
- ik ben het hoofd van de vrouwen van het dorp en de regio errond
- ik mag niemand de hand schudden
- alle mensen moeten buigen als ik passeer
- als ik overlijd, zal mijn overlijden hier traditioneel gevierd worden
Haha, je leest het goed, zot, ik weet het :)!!

Bij het feest waren enkel hele ‘belangrijke’ mensen aanwezig: het dorpshoofd, alle ‘traditional rulers’ in hun prachtig gewaad, mijn drie beste vrienden in het dorp(als mijn broer, mijn zus en 1 iemand die fotos nam) en zuster Patricia (als mijn moeder)
De ceremonie ging als volgt: eerst kreeg ik een prachtig Afrikaans kleed, een traditionele hoed en ketting en dan volgden heel wat speeches met aansluitend het drinken van natuurlijk de palmwijn :).
Ik had eigelijk NOOIT gedacht dat de mensen dit serieus zouden nemen (en dat denken jullie waarschijnlijk ook :)). Ik zag het enkel als een bedanking. Maar echt, overal waar ik stap buigen de mensen voor mij en noemen ze mij hun ‘jaa’. Zelfs mijn vrienden doen het. Dan lach ik wel :).
De ceremonie was voor mij echt de kers op de taart voor een prachtige tijd in het Afrikaanse dorp Djottin. Iets meer dan twee maanden heb ik hier al geleefd en gewerkt tussen de Afrikanen, maar mijn tijd begint te korten en ik vind dat ik nog iets meer van Kameroen moet zien. Dus ik ga een 2-tal weken vrienden bezoeken in de hoofdstad en in het Franstalige moslimnoorden van het land en kom dan terug.
Ik heb al fotos ontwikkeld van mensen waar ik goed contact mee had en als ik ze geef, springen ze echt in de lucht he! Ik heb ook een haan gekocht voor het klooster en we hebben der superlekker van gegeten. Mmm, ja… SUPERLEKKER!!
De mensen komen ook zelf naar mijn huis om mij vanalles te geven voor mijn trip: fruit, kleren, zelfgemaakte dingen… Lief he :). Ik moet het wel allemaal in mijn zak zien te proppen :).

Tenslotte moet ik nog één iets vertellen. Ik woon hier nu tussen de Afrikaantjes en elke dag hoor ik hoe goed wij het hebben. Ze benijden ons echt. En het is zo cliché, ik weet het, maar echt, we moeten zoo blij zijn met wat we hebben. Met het feit dat we dromen hebben en deze kunnen waarmaken.
Voor de mensen hier is het keihard werken voor een beter leven voor hun kinderen. Maar ik heb hier hele sterke mensen ontmoet, die het onmogelijke mogelijk maken:
- een alleenstaande moeder, die op iedereens ‘farm’ gaat werken, waardoor haar kinderen naar de universiteit kunnen
- een meisje van 20 jaar die elke dag voor en na school haar gebakjes verkoopt om haar studies zelf te betalen en dan nog de beste punten van de school haalt.
We mogen echt heeeel gelukkig zijn dat we in Belgie geboren zijn!!
Dat moest ik toch ook even vertellen :).
Hé dankjewel beste mensen om dit allemaal te lezen he. Ik was heel blij dit te vertellen!! Hopelijk ook alles goed met jullie. Volgende keer dus geen kerkverhalen, maar spannende reis -moslimverhalen :). Ik heb er zin in! Olei!! Ik hou jullie op de hoogte!!