There is too much food in Djottin!

Dag iedereen!

Eerst en vooral een dikke merci voor jullie reacties, het doet me altijd enorm deugd die te lezen!

Niet te geloven he, ik zit al over de helft van mijn Afrikaans avontuur, de tijd vliegt snel!
Ik wil jullie veel vertellen, waaronder een spannend verhaal over een expeditie in de brousse op zoek naar palmwijn, een professioneel verhaal over mijn reilen en zeilen als babycontroleur, een sappig verhaal over een priesterhuwelijksaanzoek en last but not least: een vervolgverhaal over mijn patientje Thomas. Dus lezen maar :).

Maar eerst even zeggen hoe het met me gaat :). Ewel, zeer goed!! In het begin moest ik mijn weg wat vinden, mensen leren kennen, maar nu ken ik bijna alle mensen van het dorp (ze roepen dan ‘Lie’) en heb een drukke sociale agenda! Het is wel een hele uitdaging om al die zwarte gezichten uit elkaar te houden. De vrouwen veranderen ook maandelijks hun pruiken waardoor ze plots lang of kort haar hebben. En dan zijn ze verbaasd dat ik hen niet herken :). Maar als ik me probeer te concentreren op kleine afwijkingen in hun gezicht, lukt het wel.

Hoe zien mijn dagen er hier uit?
Van 7u tot 14u werk ik het gezondheidscentrum (niet op zondag, want dan moet ik natuurlijk naar de mis :))
Eventjes vermelden: ik krijg het iedere week moeilijker en moeilijker om die 3u uit te zitten en dat door de preken van de priester. Zo noemt hij ouders die hun kinderen naar overheidsscholen sturen hypocrieten. De Kerk is hier echt een economisch bedrijf dat moet draaien. Dit terzijde!
Vanaf 14u bezoek ik alle mensen in het dorp. Meestal ziet de namiddag er dan zo uit:
- samen eten maken. Dan leer ik lokale gerechtjes maken, waar ik altijd een paar uur zoet mee ben, want de mensen koken op hout en vuur
- of we drinken palmwijn (wees gerust, een zeer licht alcoholisch traditioneel drankje :))
- of we gaan naar de markt
… ik leer Afrika kennen, waar ik altijd van droomde!
Vrijdag had ik ook een leuke namiddag! De fameuze ‘expeditie in de brousse op zoek naar palmwijn’. Dan ging ik met de chauffeur van het gezondheidscentrum, zijn broer en vader op zoek naar goeie bomen om palmwijn uit te tappen. Het was een zeer glibberige weg, vol bomen, planten, vliegjes overal… maar uiteindelijk onze boom gevonden. De man was apetrots om al zijn ‘vakkennis’ dan aan mij uit te leggen. Het maakt echt mijn dag als ik zo n pure mensen kan ontmoeten!!

Mijn professioneel verhaal? Ik kan jullie zoveel vertellen over mijn werk, maar deze keer over mijn wekelijkse huisbezoeken bij moeders met hun kleine baby. Dus hier mijn reilen en zeilen als BABYCONTROLEUR! Het is mijn persoonlijke topdag van de week :).
Hoe gaat dat in zijn werk? Ik ga alleen op stap, vraag aan iedereen de weg, want iedereen kent iedereen in het dorp. Als ik toekom is het echt ongelooflijk hoe verwelkomend de moedertjes en hun familie zijn. Hoe blij en dankbaar ze zijn dat ik hun baby kom bezoeken, hun familie, hun huis…. De mooiste stoel wordt vrijgemaakt en daar neem ik plaats.
Wat doe ik dan? Eerst en vooral controleer ik het kindje. Ik sta vaak versteld van wat ik te zien krijg en het feit dat de ouders met zo’n erge dingen niet naar het gezondheidscentrum komen. ‘No money’ is het antwoord dan… Ik probeer te helpen met de beperkte spulletjes die ik bijheb en geef hen info omtrent hygiene.
Ten tweede geef ik ook veel informatie. Vele moeders hebben vaak meer dan 4 kinderen, maar zitten nog altijd met veel gewone vragen als : wat doe ik bij krampjes? Hoe slaapt mijn baby veilig? enz. Ik geef ook veel info over borstvoeding, vaccinaties, diarree... Met preventie kan je hier veel bereiken!
Ik hou echt van die dag. Ik hou ervan om mensen in hun thuissituatie te leren kennen, omdat je dan alles ziet. Ik merk echt dat mijn hart daar ligt en het is voor mij een mooie ervaring als Kind en Gezin regioverpleegkundige.
Het moet wel nog gezegd worden: eten eten eten die dag! Overal krijg ik eten voorgeschoteld. Ik weet soms echt niet hoe ik dit binnenspeel allemaal, maar ik kan het niet weigeren. Het is hun manier van welkom heten en hun dankbaarheid tonen. Maar het is dus goed dat ik dit maar 1 dag in de week kan doen :).
De zustertjes zijn ook altijd zeer tevreden met mijn collectie van fruit en mais na mijn bezoekdag :).

Ik weet als ik terug in Belgie ben, dat de verpleegkundigen hier geen tijd voor zullen hebben. Maar ik geef ook gezondheidslessen op maandag en woensdag aan de zwangere mama’s. De mama’s zijn er enthousiast over en de zuster zal erover waken dat de verpleegkundigen het blijven doen. Dus als een zuster dat zegt, dan moet dat wel zo zijn :).

Maar genoeg over het werk: Mijn sappig verhaal! Haha, ja eindelijk, het onderwerp mannen wordt aangesneden! Amai, de mannen zijn hier niet te doen. Over het algemeen moet ik zeggen dat ik me toch wat gereserveerder moet opstellen tov de mannen, maar een priester, dat is toch een brave, te vertrouwen man, nietwaar.
Vorig weekend had de jonge priester van het dorp gevraagd om samen eens zijn geboortedorp te bezoeken. Dat leek me wel leuk. Een ritje van 3u met de moto, familie ontmoeten… Een gezellig uitstapje, tot plots de vraag of ik met hem wil TROUWEN. Dat was even slikken! Een priester die vraagt om te trouwen! Hij zei dat hij zijn priesterskap overboord wilde gooien. Ik kon echt niet geloven wat hij zei! Eigelijk wel grappig… Dus graag jullie meningen hierover :).

Last but not least zoals beloofd nog even vertellen hoe het met mijn patientje Thomas gaat. Ik had jullie vorige keer geschreven dat het er niet goed uitzag. Ik ben heel blij te zeggen dat hij het nu goed stelt! We hadden een bloedtransfusie gegeven en het ventje is er snel bovenop geraakt. Ik heb hen gisteren thuis bezocht. We hebben samen gekookt en de mama heeft een hele zak bananenchips voor me gemaakt (wat superlekker is!). Ze is me dankbaar en staat erop mijn was te doen. Ik ga daar nu niet moeilijk over doen :).

O en hier nog enkele kleine weetjes! Wist je dat:
- de mensen in dit dorp alles van elkaar weten? Zo weet iedereen als ik in de stad ben, wanneer ik terug ben gekomen, met wie ik omga… Ik sta altijd versteld hoe de mensen dat allemaal weten. Ik zeg altijd tegen iedereen ‘The people in the village know everything’. Der wordt hier heel wat afgeroddeld!
- iedereen hier op de één of andere manier familiaal met elkaar verbonden is?
- de mensen hier een ‘extended family’ hebben? Bv de zus van je man noemen ze hier ook je husband. Heel verwarrend allemaal :).
- alle kinderen hier vanaf 7 jaar helemaal zelf hun was doen?
- de mensen hier iedere keer bidden voor ze eten? Dat vergeet ik dus telkens als ik honger heb.
- ik na een bijna vleesloos Azie nu opnieuw al 1,5 maand bijna geen vlees gegeten heb en VERSCHRIKKELIJK zin krijg ik een lekkere kip?

Dat was het :). Dankjewel om mijn blog te lezen! Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen! Vele groetjes, Lieselot