Beware of the bananas in the village!!

Hallo hallo!!

Ziehier, ja het is gelukt, der bestaat internet in Kameroen!! En ik heb jullie een mooi verslagje geschreven! Der is hier al zoveel gebeurd en ik vind het superleuk dat ik dit nu eindelijk es kan vertellen... Dus hop hop lezen maar.

Ik ben hier een tweetal weekjes geleden geland in Kameroen, Doula. `s Morgensvroeg om 4u, ideaal tijdstip :). Helemaal suf dus, niets gelapen, slaafs bordjes volgen en papieren invullen. Aan het einde goed wakkergemaakt door een allegaartje van ambetante mannen: `Taxi? Hotel?` Al een chance dat ik na 4 maanden reizen een ervaren reizigster ben en geleerd heb om rustig te blijven :). Dus even op onderzoek gegaan en dan een betrouwbare taxi gekozen (zelfs tot de helft van de prijs afgeboden en dit s morgens om 4u, goed bezig dus).

Dan hop, van de taxi naar het busje. Iedereen inladen en instappen, maar om de 1 of andere reden vertrok het busje pas 2u later (mijn leven in Afrika bestaat echt uit wachten wachten en nog eens wachten). Het busje zat goed vol. Af en toe reizen ook verkopers mee die dan 30 minuten palaveren over hun product.
En dan, hoe kan het ook anders, panne... 2u later konden we terug vertrekken en ik kwam aan in Bamenda. Ik vond het zalig daar!! De vriendelijke, open mensen, de hele bedrijvigheid aan de vele eetkraampjes, de opzwepende muziek, de vrouwen met hun dik gat die luid lachen, de prachtige kleren...

De volgende dag was de busrit ook een hele belevenis. Het was er 1 langs hobbelige wegen, helemaal geplet tegen elkaar, maar de mensen begonnen plots te zingen en ik kreeg er echt kippenvel van!
Na 4u rijden kwamen we aan in Kombo waar mijn vriendin, die me al die tijd al zo goed geholpen had, flink afboodt voor een taxi naar de zustertjes.

Daar werd ik supervriendelijk en warm onthaald door Mathilde en Juliette, 2 echte dikke Afrikaanse vrouwen met stevige kont :). `t Was meteen ambiance! Met alles wat ik zei lagen ze plat, dus een goed publiek :). Mathilde nam me meteen bij de hand en sleurde me mee naar het klooster. Daar ontmoette ik zuster Gabriella die me meenam naar Djottin, het kleine dorpje waar ik dus een tijdje zal verblijven.
Der was een man die me waarschuwde `Beware, in that village there are a lot of bananas`. Ik wist niet goed of ik dit dubbelzinnig moest opnemen, maar blijkbaar niet: het is echt een fruitdorp! Mangos, bananen, advocado`s, ananassen... Ik werd er meteen ingesmeten, een dorp waar ik 2u electriciteit heb per dag, geen internet, een ijskoude douche... een primitieve bedoening dus.

In het klooster werd ik heel hartelijk begroet door 3 zustertjes: zuster Lucy, Rita en Patricia. `You are most welcome.` Het gaf me meteen een heel geruststellend gevoel.
De volgende dag mocht ik al gaan werken in het gezondheidscentrum. Het is een plaats waar mensen met allerlei klachten (malaria, infecties...) komen. . Het is echt zot welke verantwoordelijkheid de verpleegkundigen hier hebben. Zonder dokter worden diagnoses gesteld, mensen behandeld, kinderen geboren... In zo n centrumpje word je dus met alles geconfronteerd en moet je alles kunnen. Ik heb echt veel respect voor deze verpleegkundigen, die met weinig opleiding zoveel kunnen !!

Die eerste dagen waren dus echt leren leren leren. Ik heb veel moeten opzoeken in mijn boek (met dank aan Nele voor haar boekjes!) over ziektes en medicatie die ik niet kende. Ik wil de Afrikaantjes goed helpen!

Goh, ik heb echt zoveel om te schrijven :). Kga mij een beetje moeten beperken :).
Ok, nog juist het leukste moment dan! Vorig weekend ben ik naar een dorpje geweest met 1 van de andere verpleegkundigen. Ze wilde zo graag haar familie aan mij voorstellen. Het was echt een hele belevenis, ze hadden daar precies nog nooit een blanke gezien. Ik voelde me precies een koningin! Ik moest op een stoel zitten en dan kwamen alle mensen mij begroeten. Ik werd ook overal bij de mensen thuis gevraagd en dan moest ik overal eten. De mensen hebben hier zo weinig en ik vind het echt ontzettend lief en hartverwarmend.
We gingen s avonds ook naar een echt Afrikaans `bar`. Dat was echt zo cool!! Je moet het je voorstellen met donkerrode grote bakstenen, een poster en een miserabel lampje (dat flikkert) waar alle mensen zo gezellig dicht tegen elkaar zitten, babbelen en aan het dansen zijn. Ik heb mij ook een beetje op de dansvloer begeven en de Afrikanen zeiden dak goe kan dansen. Als dat geen compliment is :).

En nog een paar kleine leuke weetjes!!
- Ik word hier elke dag ten huwelijk gevraagd! Zelfs laatst door een parlementslid van Kameroen, als dat geen mooie vangst is :).
- De mensen zijn superjaloers van Westers haar, omdat ze zelf van die kroezels hebben. Ze vragen wat mijn geheim is :).
- Mensen kennen hier geen privacy, ze komen binnen in me huisje wanneer ze willen, maar ik vind dat super!
- Het dorpshoofd heeft een hele tak (hoe noem je dat?) bananen voor mij gekocht (zo`n 100 bananen eigelijk), want hij vindt dat ik te mager ben. Ik ben hier zowaar de slankste van het dorp (voor een keer dat ik dat kan zeggen) :).

Nu ben ik in de stad voor 2 dagen. Ik ben hier met een meisje van het dorp en haar zus gaat afstuderen van de universiteit. De mensen zijn echt ongelooflijk trots op haar en het betekent hier zoveel. We zijn naar hier gereden in een gewone auto met 11 man erin!! Het zal sebiet wel een leuk feest worden :).

Ik heb nog zoveel te vertellen!! Veel dingen zijn ook zo grappig, omdat ik dat als Westerse bekijk. Maar ik hoop binnekort nog tekstjes te schrijven!! Merci voor het lezen!!