Did you met the funny nurses without sleepingbagg?

Hallo iedereen,

Hier zijn we terug na 11 dagen trekken in het Himalaya gebergte. Wat een zalig avontuur was!!!!!

Hoe gaat het avontuur verder? Na een pijnlijk afscheid in India hadden we nog een lange reis voor de boeg om naar Nepal te gaan.
- Eerst de busrit in India tot aan het treinstation. Raar maar waar, zeer volt verlopen zonder enig opstakel.
- Twee: de trein, zoals al eerder vermeld zijn er verschillende klassen in de trein. Deze keer kwamen we niet in de second class terecht maar in het 2de Wereldoorlog stuk. Starende blikken ( nog meer dan anders) van iedere indier. Al goed vonden we snel een bewakingsagent die ons geholpen heeft om onze plaatsen te vinden. Een VERSCHRIKKELIJKE RIT!!!! Bijna niet geslapen en een zeer vuil gevoel.
Maar de rit was nog niet gedaan. De volgende bus op om ons naar de grens met Nepal te brengen. Daar visum kopen en een beetje geld wisselen. Dit verliep allemaal zeer volt. En hopla direct de bus op, waar we de komende 8 uur moesten opzitten. De rit duurde zeer lang, kleine bussen (omdat de Nepalezen zeer klein zijn. We worden hier bijna aanzien als reuzen), alle ramen en deuren open. Steendood na 48 uur reizen en helemaal onderkoelt kwamen we aan in Pokhara.
De volgende dag goed uitgerust, klaar om alles in orde te maken voor onze trekking. Er komt heel wat bij kijken als je alles alleen wilt doen zonder gids of drager. Maar het was zeker de moeite waard.
Een trekkingspermit, TIMS een soort van speciale verzekering, busreis naar de beginplaats van de trekking en kledij van 'The North face'. Wat achteraf gezien toch wel van goede kwaliteit bleek te zijn en maar voor een 100ste van de prijs.
Na twee dagen over en weer geloop hebben we uiteindelijk toch alles kunnen regelen.
Nadien nog een beetje genoten van de rust in Pokhara. Rustige mensen, mooi meer,… En niet te vergeten voor de derde keer vlees gegeten sinds we Belgie verlaten hadden. We hadden een hele checklist opgesteld om onze zak te maken en zeker niets te vergeten. Het was echt precies een beetje op reis gaan in een reis.
We hadden echt een prachtige zakvoorbereiding. We hadden 1 grote en 1 kleine zak bij waar alles inzat voor heel de trekking ( hoe lang deze ging duren wisten we nog niet voor we vertrokken). Jaloerse blikken en vooral veel vragen kregen we vanaf het begin van de andere trekkers.
En hup weg waren we, klaar om de bewoonde wereld voor een tijdje achter ons te laten. Na 2 uur wandelen, bij het oversteken van een rivier was er een stukje van mijn (Nele) zool losgeraakt. AIAIAI, een stuk touw gekregen om goed te fixeren. In het begin leek het zeer goed te gaan. Tot na 4 uur wandelen water in de schoenen kwam. Na een goede ruil met een Nepalees konden we weer verder. Hij kreeg mijn kapotte schoenen en enkele honderden Roepies en ik kreeg zijn redelijk nieuwe All Stars.
En terug vertrokken door een prachtig groene natuur van bananenbomen, rijstvelden, watervallen en riviertjes.
De eerste twee dagen hebben we meer gewandeld dan dat we gepland hadden, zodat we eigenlijk al een dag voor zaten.
De eerste dag zijn we geen een andere trekker tegengekomen. Vanaf dag twee kwam er af en toe iemand te voorschijn, vanaf toen kwamen we regelmatig dezelfde mensen tegen. De 2de dag hadden we een Duitse jongen (Tillmann) leren kennen. Hier hebben we een gezellige avond kaartspelen mee gehad. Hoe hoger we gingen, hoe kouder het werd. Vooral de avonden. Het was wel kouder dan dat het normaal zou moeten zijn. Iedereen zei dat de condities niet goed waren om de trekking te doen.
Aangezien we op weg waren zonder slaapzak moesten we ook elke keer extra dekens vragen. Zo waren we dan ook bekend tijdens de trekking. 'De Belgische meisjes zonder slaapzak steeds op zoek naar een extra deken'. Door een klein medisch probleempje moesten we onderweg naar een gezondheidspost. Onderweg zeiden ze ons dat er in Chame een ziekenhuis was van het district. Wat natuurlijk beter was voor ons. Om 15 uur kwamen we aan en er was niemand meer te bespeuren. Geen zieken en geen medisch personeel. We konden dus eigenlijk niet echt spreken van een ziekenhuis. Wat een geluk kwamen we nog juist 1 dokter tegen die op weg was naar huis. Een snel onderzoek en een beetje medicatie voorschrijven. Hij was nog al gehaast en vroeg dan aan ons dat we het ziekenhuis wouden afsluiten als we door gingen. We konden onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, toch snel even rondkijken in het ziekenhuisje. Een open kast met alle mogelijke medicatie, 'steriel materiaal'…..
De volgende dag hebben we een beetje langer geslapen en terug vertrokken. Ondertussen zaten we al op 3200 meter. 's Avonds was er altijd maar 1 kacheltje, dat maar een paar uur per avond mocht branden. Nadien kon je bijna niet anders dan naar je kamer te gaan. Een houten hutje met ramen en gaten overal. Het was zo KOUD dat je 's morgens onze adem kon zien. In Manang moesten we 2 nachten blijven voor de acclimatisatie (3800 meter) We hadden daar eigenlijk niet veel zin in. Maar omdat het werd aangeraden door iedereen dachten we dat het misschien toch nuttig zou zijn. Onze eerste avond zijn we naar 7 years in Tibet gaan zien in de meest gezelligste cinema ooit. Kleine bankjes met koeienvacht, een kacheltje in het midden, gratis popcorn en een lekker tasje warme goed gesuikerde thee. In onze guesthouse hebben we dan een Britse jongen leren kennen, die dan uiteindelijk met ons de rest van de tocht heeft verder gezet. In Manang zijn we dan ook terug onze Duitse vriend (Tillmann) tegengekomen. Een leuk weerzien en klaar om met 4 de grote oversteek te maken. Onderweg zijn we dan nog een Hollander tegengekomen Gijs. Die onze groep dan nog een beetje groter maakte. Vanaf de volgende nachten sliepen we dan met al ons kleren aan. Een legging een flees broek en een gewone broek. En 7 lagen T-shirts en truien. En 6 dekens, 1 deken is 5 kilogram, dus dat maakt een totaal van 30 kilogram. Bewegen was niet meer mogelijk, ademen en lachen ging nog juist. Nadien was het eindelijk zover, de grote oversteek 5416 meter. De laatste nacht geslapen op 4800 meter en' s morgens vertrokken om 6 uur om niet te veel last te hebben van de wind. Het was zeer zwaar, maar een prachtige ervaring om nooit meer te vergeten. Nadien hebben we een leuk feestje gehad met onze nieuwe vrienden. Dan kwam er natuurlijk weer het minder leuke deel, het afscheid nemen. Nadien hebben we nog 1 dag gewandeld en terug de bus genomen naar huis (Pokhara) Het was gedaan met ons reisje in de grote reis.